|
|
Hoe zag Jung Het gekwetste Kind?
Jung beschrijft vooral de paradoxale aard van het kind in de mens.
Voor Jung was het kind de bron van goddelijkheid, wedergeboorte en een
nieuw begin, en tegelijkertijd een mogelijke bron van verloedering en
vernietiging.
Jung zag duidelijk het verwonde Kind in de mens als een deel van het
archetypisch kind. Dit was een blijk van Jungs genialiteit, want pas
de afgelopen vijftig jaar is men zich bewust gaan bezighouden met het
verwonde Kind.
Ik geloof dat het verwonde Kind een modern archetype geworden is.
Een archetype is een voorstelling van de verzamelde en collectieve ervaring
van de mens, een universeel, in elk mens aanwezig potentieel. Jung was
de mening toegedaan dat wanneer een bepaald patroon van de menselijke
beleving zich duidelijk gevormd had, het in ons collectief psychisch
erfdeel werd opgenomen. Hij meende dat de archetypen genetisch
worden doorgegeven, zoals het DNA.
Archetypen zijn als organen van onze psyche, vergelijkbaar met de skeletstructuren
van ons lichaam. Archetypen zijn aangeboren psychische predisposities,
ontleend aan in vorige generaties tot stand gekomen en overgeërfde patronen.
Deze patronen vormen zich wanneer bepaalde drempels van de menselijke
beleving bereikt worden.
Archetypen kunnen zowel positief als negatief zijn. In het Moederarchetype
is het positieve aspect dat van de koesterende en levenschenkende moeder;
het negatieve aspect is dat van de moeder die haar kinderen verstrikt,
verslindt en vernietigt.
Bij het Vaderarchetype is de positieve vader degene die zijn kinderen
beschermt en grenzen stelt en de wetten en tradities van de cultuur doorgeeft.
De negatieve vader is de tiran die uit angst voor het verlies van zijn
macht zijn kinderen gekneveld houdt en weigert de tradities door te geven.
Bij het Kinderarchetype is het positieve kind kwetsbaar, kinderlijk,
spontaan en creatief. Het negatieve kind is zelfzuchtig, kinderachtig
en weerstreeft emotionele en intellectuele groei. Het negatieve aspect
van het Kind is het verwonde Kind.
Pas in onze eeuw heeft het verwonde Kind onze aandacht gekregen. In vroeger
tijden waren mishandeling en onderdrukking van kinderen iets algemeens
dat dikwijls als vanzelfsprekend wordt geaccepteerd.
Carl Jung vat dat prachtig samen:
Het kindarchetype is een personifiëring van levenskrachten die zich geheel
buiten de beperkte reikwijdte van ons bewuste denken bewegen... Het vertegenwoordigt
de krachtigste en meest onomkoombare drang in ieder wezen, namelijk de
drang tot zelfverwezenlijking.
Jung beschrijft wat dit voor ons persoonlijk betekent: Bij het individuatieproces
loopt het kind vooruit op de constellatie die ontstaat uit de synthese
van bewuste en onbewuste elementen in de persoonlijkheid. Het is derhalve
het alle onder één noemer brengende symbool dat tegengestelden verenigt;
een bemiddelaar; een brenger van genezing; een heelmaker.
Carl Jung heeft het natuurlijke Kind het 'magische kind in ons'
genoemd - ons ingeboren potentieel voor verkenning, verwonderd ontzag,
en een creatief bestaan. (Bradshaw p 281 -282-284
-287).
Levensopdracht - roeping - essentie: Volgens Jung is individuatie
een levenslang proces van psychische groei, van zelfwording, zelfverwerkelijking.
't Uitgroeien tot wat je bedoeld bent of zo volledig mogelijk verwerkelijken
wat er in je zit "bewustworden van eigen uniciteit, van datgene waarmee
de persoon zich onderscheidt.
De mens is meer dan de wisselwerking tussen dat wat aangeboren is dat
ons gedurende het leven 'overkomt'; meer dan de invloeden van genetica
en milieu.
Het individuatieproces start met het realiseren van de schaduw.
De roeping:
Het pad van de individuatie is het samensmelten van de twee kernen
ego & zelf. Ieder van ons heeft een unieke taak tot zelfrealisatie, ieder
van ons heeft iets verschillend te doen, iets dat op unieke wijze hem,
haar eigen is, het vervullen van je bestemming. Men voelt soms, dat het
onbewuste de weg wijst in een bepaalde richting, naar een bepaald doel.
Indien men zijn dromen gedurende jaren bestudeert, zal men zien dat
ze langzaam veranderen en er een patroon zichtbaar wordt.
De dromen schilderen een proces in de richting van een centrum (het Zelf).
Dit proces van psychische groei is het individuatieproces.
Indviduatie houdt een geleidelijke groei van het bewustzijn in, waarbij
de bewuste persoonlijheid (Jung spreekt over het Ich) steeds beter in
staat is het volledige zelf, de innerlijke tottaliteit te weerspeigelen,
een bewustwordingsproces dus. een ervaring met het zelf verleent doel
en zin aan het leven, verbindt ons met iets dat groter is dan het individuele
ego.
Het zelf is de innerlijke leidende factor, de innerlijke leidraad.
"Het is ook het doel van het leven, want het is de meest volledige uitdrukking
van de lotscombinatie die men individu noemt."
Het ego dient om te helpen de totaliteit van de psyche tot werkelijkheid
te maken, het Zelf komt tot uitdrukking via het ego.
Volgens Jung's levensbeschouwing wordt de mens volledig, geïntegreerd,
kalm, vruchtbaar en gelukkig, wanneer het proces van de individuatie voltooid
is en wanneer bewustzijn en onbewuste geleerd hebben om in vrede met elkaar
te leven en elkaar aan te vullen.
Boek: De Mens en zijn symbolen van C.G. Jung + cursus 3de jaar
: Jung, individuatie en verbondenheid.
|